چرا آغاز مجدد کسب وکارها در شرایط فعلی خطرناک است؟ - وبلاگ اخبار و رویدادها

به گزارش وبلاگ اخبار و رویدادها، سرانجام دادن به فاصله گیری اجتماعی و راه افتادن دوباره کسب و کارها و رفت وآمدها فعلا خطرناک است. این یاداشت که در نیویورک تامیز منشتر شده با استفاده از مدل سازی ها به این موضوع پرداخته است.

این مقاله ترجمه مشترک دکتر نیما فاتح و دامون افضلی است که در اختیار وبلاگ اخبار و رویدادها قرار گرفته است.

مقاله حاضر ترجمه ای است از یادداشت نیکلاس کریستوف و استیوارت ا. تامپسون که در تاریخ 25 مارس سال جاری در نیویورک تایمز منتشر شد. نویسندگان مقاله، به طرح ترامپ برای پایان دادن به طرح فاصله گیری اجتماعی در ایالات متحده ظرف دو تا سه هفته آینده پرداخته اند و خطرات احتمالی پایان دادن ناگهانی به اقدامات کنترلی را برشمرده اند. توضیحات نویسندگان بر پایه مدل سازی ها و تحلیل های آماری دال بر این است که بازگشت ناگهانی فعالیت های مالی و بازگشایی مدارس و دانشگاهها میتواند نتایج فاجعه باری برای ایالات متحده به بار آورد. در روزهای آخر تعطیلات و بزنگاه تصمیم گیری برای بازگشایی مدارس در ایران، خواندن این یادداشت برای همه مسئولین یک تکلیف عینی است.

خطرات عادی نمایی شرایط

طرح ترامپ برای بازگشایی‘ آمریکا چه خطراتی می تواند داشته باشد

نیکلاس کریستوف و استیوارت ا. تامپسون

25 مارس 2020

فاصله گیری اجتماعی شامل اعمال محدودیت در تجمع های عظیم، تعطیلی مدارس، دورکاری و کار از منزل و کوشش برای حمایت و تقویت بیمارستان ها و توسعه تستهای تشخیصی است. این نمودارها بر اساس یک مدلسازی همه گیری به شبیه سازی بازه زمانی ژانویه تا اواخر اکتبر پرداخته است.

رییس جمهور ترامپ می گوید می خواهد مردم ایالات متحد مشتاقانه منتظر آغاز کار‘‘ در دوـ سه هفته پیشِ رو، در عید پاک، باشندـ با کلیساهایی مملو از جمعیت در سراسر کشورمان‘‘. او و بسیاری از محافظه کاران می گویند واکنش ما در برابر چیزی که مثل آنفلوانزاست، با درمان هایی همراه ست که ممکن است از خودِ بیماری مخرب تر باشد.

ما مدلی تعاملی [یا دوسویه] را با یاری اپیدمی شناس ها ساخته ایم تا نشان دهیم چرا بازگشت سریع به شرایط عادی می تواند اشتباهی تاریخی باشد، اشتباهی که به فوران سرایت بیماری، بستری شدگان بیمارستان ها و مرگ ومیر منجر می گردد.

متخصصان سلامت، در عوض، توصیه می نمایند وضع کنونی، تعطیلی کسب وکارها و فاصله گیری اجتماعی، یک ماه دیگر هم ادامه یابد تا با کُندشدن پاندمیک و خریدن وقت بتوانیم تست همگانی را به بازار بفرستیم و پزشکان را با تجهیزات حفاظتی مجهز کنیم. سپس، بسته به آن که کجا قرار داشته باشیم، می توانیم به سبک ترکردن [محدودیت ها] فکر کنیم و درعین حال برای موج جدیدی از سرایت بیماری آماده شویم که این، خود، مستلزم ممنوعیت های جدیدی خواهد بود.

در مدل زیر با حرکت دادن اسلایدر و تغییردادن مدت زمان برقراری اقدامات کنترلی، تأثیر آن ها بر زندگی های ازدست رفته خواهید دید.

با استفاده از مدت زمانی که انتخاب می کنید، این مدل می گوید در فاصله ژانویه تا اواخر اکتبر ممکن است 126.5 میلیون نفر در سراسر ایالات متحد به این ویروس مبتلا شوند (اوج آن روز 5 ژوئن است با 37.8 میلیون مبتلا). تحت چنین شرایطی 1.3 میلیون نفر می میرند و 125 میلیون نفر هم سلامت شان بازمی یابند. با دستکاری تنظیمات، این ارقام تغییر خواهد نمود.

این ارقام [البته] بیانگر نوعی دقت کاذب است، چون از آنجا که هنوز کووید-19 را به قدرکافی نمی شناسیم بنابراین نمی توانیم آن را دقیقاً مدل پردازی کنیم. ولی این ارقام حاکی از همان نکته یی است که اپیدمی شناس ها دارند می گویند: به همه این دلایل، اشتیاق برای بازگشت به شرایط عادی، مادامی که ویروس در حال شیوع است و در برابر آن حفاظی نداریم، کار خطرناکی است.

عکس مربوط به این مقاله نیست | منبع عکس euraasiareview

دکتر تام اینج لِسبی، متخصص امنیت پزشکی در دانشگاه جان هاپکینز، هشدار می دهد: هر کسی که توصیه به پایان فاصله گیری اجتماعی می نماید، حالا، باید کاملاً توجیه گردد که با انجام این کار کشور به چه روزی خواهد افتاد: کووید وسیعاً، به سرعت و به طرز هولناکی گسترش می یابد و می تواند بالقوه موجب مرگ میلیون ها نفر در سالِ پیشِ رو گردد و تأثیرات اجتماعی و مالی عظیمی داشته باشد‘‘.

افراد شکاک متذکر خواهند شد که به نظرنمی رسد که این اقدامات آن قدر که افزایش ناگهانیِ سرایت این ویروس را به تأخیر می اندازد، مانع آن شوند (در بعضی موارد چنان است که این تأثیر فراتر از دوره یی می رود که این مدل پی می گیرد). چیز دیگری هم هست: ممکن است وقتی این اقدامات کنترلی را متوقف کنیم شاهد بازگشت دوباره [ویروس] باشیم دست کم تا وقتی به واکسن یا مصونیت گله یی دست یابیم.

با این حال فاصله گیری اجتماعی هنوز هم به دو شیوه به سود ماست.

اول، می توانیم از این زمان برای تقویت بیمارستان ها و آزمایش روش های درمان استفاده کنیم. دوم، این مداخلات می تواند [شیب] منحنی را صاف کند و سرایت بیماری را به دوره زمانیِ طولانی تری گسترش دهد، چندان که نظام درمان زمین گیر نگردد.

هر کاری هم که انجام دهیم، درد و رنج ناشی از هم بیماری و هم تعطیلی کسب وکار و مدارس ممکن است فزون از حد باشد. در طول رکود عظیم نرخ بیکاری در ایالات متحد به 25 درصد رسید؛ امروز رییس بانک فدرال رزوِ سنت لوییس، جیمز بولارد، هشدار داد که این رقم ممکن است به 30 درصد برسد. ممکن است مردم شغل ها، اندوخته ها و خانه های شان را از دست بدهند؛ دیگر خبری از پارتی رفتن و عروسی و عزا و جشن فارغ التحصیلی، چیزهایی که مایه معنی دارشدن زندگی و احساس دلبستگی به آن اند، نخواهد بود. ولی مسئله این است که بالاخره می دانیم چطور، دست کم اندکی، این درد مالی را تسکین دهیم: می توانیم چک های [حمایتی] برای افراد ارسال کنیم و شرکت ها را تشویق کنیم تا کارگران شان را اخراج ننمایند. هر دویِ این تمهیدات بخشی از قوانینی اند که در واشینگتن در دست آنالیز است.

بعضی محافظه کاران مشهور گفته اند ارزش اش را دارد که بعضی از سالخوردگان برای حفظ حرکت اقتصاد قربانی شوند. گلِن بِک به بینندگان گفت: ترجیح می دهم بمیرم تا این که اقتصاد نابود گردد‘‘.

ولی این دیدگاه دست کم دو تصور غلط را در خود منعکس می نماید. نخست، آن نیروی بنیادینی که به اقتصاد آسیب می زند نه آیین نامه فاصله گیری اجتماعی که ویروسی ازـ کنترل ـ خارج ـ شده است، و بهترین کار برای محافظت از اقتصاد چیزی جز مهار این بیماری عالمگیر نیست. دوم، درحالی که این منتقدان با ازخودگذشتگی دم از قربانی کردن خودشان می زنند، این احتمال قوی تر است که سیاست های مورد حمایت آن ها منجر به مرگ بسیاری از سالخوردگان و فقرا گردد.

گفتن این که برای حفظ کسب وکارهای کوچک باید مرگ سالخوردگان را بپذیریم، انتخاب غلطی است. هرگونه طرحی برای کاستن از فاصله گیری اجتماعی باید مبتنی بر داده ها و اطلاعات باشد.

دکتر لری بریلیانت، اپیدمی شناس خبره در ریشه کنی آبله که حالا رییس سازمانی به نام پایان دادن به بیماری های عالم گیر‘، هشدار می دهد اگر ترامپ در عید پاک همه را به سر کار بفرستد به نظرم تاریخ آن را به عنوان اشتباهی خیلی خیلی عظیم داوری می نماید‘‘.

بریلیانت می گوید احتمالاً لازم نیست کل کشور تعطیل گردد، ولی برای این کار باید از همه تست بگیریم تا ببینیم کدام مناطق در خطرند و کدام یک نه. برای معین این که چه کسی به کرونا مبتلا شده و حالا ایمن است، به شدت به آزمایش خون احتیاج داریم.

اگر کووید-19 آن قدر که بعضی عقیده دارند چیز هولناکی است، مدل ما حاکی از احتمالی تلخ و است: شاید تنها راه برای کنترل پایدار آن با توقف خیلی طولانیِ فعالیت های مالی ممکن باشد، توقفی که باید به لحاظ سیاسی پایدار باشد. در آن صورت، شاید به سوی سالی از دوره های متناوبِ تشدید و کاهش فعالیت های مالی رهسپار باشیم که در آن با کاهش و تشدیدِ فعالیت های مان این پاندمی هم بالا می گیرد و فروکش می نماید.

دکتر دیوید ن. فیسمن، اپیدمی شناس دانشگاه تورنتو که در ساختن این مدل به ما یاری کرد، می گوید شاید در سال آینده هر زمان که بر ظرفیت آی .سی .یو فشار بیاید مجبور باشیم بر شدت فاصله گیری اجتماعی بیفزاییم و وقتی اوضاع بهبود یابد از شدت آن بکاهیم. فیسمن می گوید: این باعث می گردد به اقتصاد و مردم مجالی‘ بدهیم تا نفسی تازه نمایند و تجارت به راه بیفتد‘‘.

نشانه های امیدوارنماینده وجود دارد از این که فاصله گیری اجتماعی و تعطیلی کسب وکارها می تواند از اوج اپیدمی بکاهد، درست مثل سنگاپور و کره جنوبی. در ایتالیا، موارد جدیدِ تأییدشده آغاز به کاهش نموده و شمار نتایج تست های مثبتی که دانشگاه واشینگتن انجام داده است، در سیاتل، ثابت مانده است.

ظاهراً ترامپ تاحدی به این دلیل چنان مصرانه خواستار کاهش محدودیت هاست و هشدار می دهد که نمی توانیم اجازه دهیم معالجه این بیماری از خودِ آن بدتر باشد‘‘ که کووید-19 را شبیه آنفلوانزا می داند. در این میان، خبرنگار پزشکی فاکس نیوز، دکتر مارک سیگل، هم تهمیداتی را که در این ماه برای [مقابله] با کروناویروس اتخاذ شده، به سخره می گیرد: در بدترین حالت، می تواند آنفلوانزا باشد‘‘.

مدل پردازی این ویروس بر این نکته را آشکار می نماید که چرا اپیدمی شناس ها اصرار دارند که این ویروسْ آنفلوانزا نیست و چرا نباید انتظار داشته باشیم ظرف چند هفته به شرایط عادی برگردیم.

یکی از معیارها این است که یک ویروس چقدر مسری است. R0 (یا سنجه واگیرداریِ) آنفلوانزا تقریباً 1.5 است، یعنی هر شخصِ مبتلا به آنفلوانزایی به طورمتوسط 1.5 نفر را آلوده می نماید. برعکس، به نظرمی رسد R0 کووید-19، بدون فاصله گیری اجتماعی، احتمالاً 2.5 باشد.

عکس مربوط به این مقاله نیست | منبع عکس USA TODAY

دومین معیار این است که چه تعداد از مبکوششدگانِ یک ویروس معمولاً احتیاج به بستری شدن در بیمارستان پیدا می نمایند. این رقم در آنفلوانزای فصلی تقریباً 1 درصد است؛ در خصوص کروناویروس برآوردها از 5 درصد تا 20 درصد فرق می نمایند.

افزایش نرخ بستری شدن و بالارفتنِ R0 خسارت های فراوانی به بارمی آورد. فردی که به آنفلوانزا مبتلا شده است، در عرض دو ماه، می تواند منجر به آلوده شدنِ 386 نفر دیگر گردد؛ که تعداد انگشت شماری از آن ها در بیمارستان بستری می شوند. ولی یک ببیمار کووید-19، در همان دوره زمانی، می تواند موجب ابتلای 99.000 نفر گردد؛ که تقریباً 2.000 نفرشان شاید به بستری شدن در بیمارستان احتیاج پیدا نمایند.

سنجه سوم میزان کُشندگیِ یک ویروس یا نرخ مرگ ومیر موردیِ‘ آن یا درصد افرادی است که به آن مبتلا می شوند و نهایتاً به علت آن می میرند. این رقم برای آنفلوانزا حدود 0.1 درصد است. برای کووید-19 ابهامات فراوانی وجود دارد ولی حتی در شرایط بهینه هم این رقم ممکن است 10 برابر بیشتر باشد هرچند در کشورهایی نظیر ایتالیا که جمعیت سالخورده یی دارد و ظرفیت بیمارستان ها پُر شده ، این رقم خیلی بیشتر بوده است.

از دکتر تارا سی. اسمیت، اپیدمی شناس دانشگاه دولتی کنت، پرسیدیم او برای عروس و دامادی که از مدت ها قبل برای جشن عروسی قریب الوقوع شان برنامه ریزی نموده اند (خصوصاً آن ها که از عهده برنامه ریزی مجدد مراسم برنمی آیند) چه توصیه یی دارد. او گفت: آن ها باید به این فکر نمایند که با این کارشان بقیه را به خطر می اندازند. اگر شیوع بیماری با اتفاقی شاد نظیر عروسی آغاز گردد چه؟‘‘

درباره آنفلوانزای فصلی با انبوهی سئوالات بی پاسخ کلنجار نمی رویم. ولی در خصوص کروناویروس جدید ما در حال ازسرگذراندنِ شرایط فوق العاده یی هستیم که وادارمان می نماید با اطلاعات مبهمی که در اختیار داریم توازنی سخت ایجاد کنیم. یکی از درس های بیماری های عالمگیرِ گذشته این است که دانش‘ اولیه ما از بیماری اغلب اشتباه از آب درمی آید. درس دیگرِ تاریخ این است که هر چه واکنش به بیماری های عالمگیرْ زودتر و جدی تر باشد، ارزشمندتر است. در آنفلوانزای عالم گیرِ سال 1918 شهرهایی نظیر سنت لوییس و مو که قاطعانه عمل کردند توانستند زندگی های بیشتری را نجات دهند. در بحران کنونی هم آن بخش هایی از دنیا که به طورجدی دست به کار شدند، کشورهایی نظیر کره جنوبی و تایوان، بهتر از کشورهایی عمل نموده اند که خیال شان انگار آسوده بود، کشورهایی نظیر ایتالیا، ایران و ایالات متحد.

به همین دلیل است که اپیدمی شناس ها و متخصصان سلامت عمومی علیه آسودگی خاطرِ زودهنگام هشدار می دهند. دکتر پتر جی. هاتِز، کارشناس سلامت دنیای در کالج پزشکی بایلور، خواستار حفظ محدودیت ها تا یک ماه دیگر و، پس از آن، ارزیابی مجدد شرایط است.

به جایی در زندگی رسیده ایم که باید در متن ابهامات کنونی تصمیمات سختی بگیریم. ما امیدواریم این الگو به شما یاری می نماید تا به توازن ها و به اهمیت کوشش های مستمری که برای فاصله گیری اجتماعی انجام می گردد پی ببرید؛ کوشش هایی که نه فقط توسط رییس جمهور که توسط هر کدام از ما در زندگی های مان انجام می گردد.

• منبع:

https://www.nytimes.com/interactive/2020/03/25/opinion/coronavirus-trump-reopen-america.html